«Χαλκίδα»
Την πρώτη ημέρα που φτάσαμε, το ίδιο βράδυ, είχαμε την παρέλαση των αθλητών των Special Olympics.
Εγώ είπα των όρκο του αθλητή. Εκείνη την στιγμή αισθανόμουν ότι ήμουν περήφανη για όλους τους αθλητές και για μένα ήταν όλα όμορφα. Όλοι με εμψύχωσαν να βρω το θάρρος για να τους κάνω περήφανους. Όλοι όμως με υποστήριξαν για να έχω το θάρρος να προσπαθήσω. Και εγώ τους στήριξα όλους για να είναι για πάντα δυναμικοί στη ζωή τους σα να είναι μόνοι τους σε μια στάλα και να αγωνίζονται με την καρδιά τους.
Και να νικάς πάντα με τη δύναμη της ψυχής σου και της καρδία σου. Αλλά να ξέρεις ότι νικάς πάντα με την αγάπη.
Για να ξεκινήσουνε οι αγώνες, τους έκανα να έχουν καλή επιτυχία και να έχουν καλή νίκη και γέμισα τις καρδιές τους αγάπη δυνατή, από τη φλόγα που τους άναψα.
Ήθελα να ξεκινήσουνε με γενναία καρδιά, δυναμικά.
Στους αγώνες της Χαλκίδας αγωνίστηκα στην ποδηλασία και ήρθα δεύτερη.
Η φίλη μου η Ευαγγελία, με ένα μικρό ξανθομάλλη αθλητή, κρατούσανε μαζί την δάδα, κι εγώ εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα όμορφα και χαρούμενη που έβλεπα την φίλη μου την Ευαγγελία και μου ερχόταν να κλάψω μόλις την είδα. Ένοιωσα μια συγκίνηση και έλεγα ότι δεν ήταν δυνατόν να κρατάνε την φλόγα που την άναψα εγώ με τα ίδια μου τα χέρια. Κι όμως ήταν μπροστά μου και δεν το πίστευα και την έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια λες και δεν θα ζούσα άλλο ποια.